Dit boek is mijn antwoord op wat de Molukse gemeenschap in de jaren 1970 is overkomen, nadat onze ouders in 1951 voet op ongewisse Nederlandse bodem hadden gezet. Het is mijn eerbetoon aan de generatie die de zeventig geportretteerden heeft grootgebracht. Zo wil ik laten zien hoe Molukkers reactief leiderschap hebben ontwikkeld tot creatief leiderschap, in een samenleving die de levenspijn van het Molukse volk nauwelijks lijkt te bevatten.
EERBETOON AAN 1E GENERATIE
In Molukse kring werd destijds nauwelijks over gevoelens gepraat. Bovendien misten wij goede rolmodellen en succesverhalen om ons aan te spiegelen. Maar indringende journalistieke fotoreportages in dag- en weekbladen zoals het NRC, Vrij Nederland en Nieuwe Revue, appelleerden sterk aan mijn emoties als gefrustreerde jonge Molukker. Die krachtige nieuwsfoto’s boorden ook mijn latente creativiteit aan, waardoor ik in 1977 voor 30 gulden een Zenit-camera kocht. Mijn passie voor fotografie zou pas een drugsleven later zichtbaar worden.
PASSIE VOOR FOTOGRAFIE
ROLE MODELS, 70 Molukse succes- verhalen is indirect ook een saluut aan alle Molukkers die via dit boek geen gerichte aandacht krijgen maar eigenlijk eveneens verdienen. Het is meteen het hoogtepunt in mijn loopbaan als fotograaf, maar ik voel me meer dankbaar dan trots, omdat het niet helemaal op eigen kracht is gegaan. Om uit die duisternis te komen had ik Gods genade en kracht nodig, want ik begon immers niet bij nul, maar vanaf min honderd.
ROLE MODELS
Jarenlang heb ik Molukse evenementen gefotografeerd, maar ik wilde graag zelf een project initiëren. In februari 2019 vroeg ik in gebed: ‘Hoe kan ik mijn volk dienen en hen tot zegen zijn?’ De weken erna groeide het idee om Molukse succesverhalen in beeld te brengen. Ik schreef een plan gebaseerd op mijn jeugd, die is bepaald door de Molukse gijzelingsacties, treinkapingen en hard-drugverslaving in de jaren 1970. Zelf viel ik op mijn zeventiende ten prooi aan heroïne, net zoals veel jongeren.
TREINKAPING EN HEROÏNE
In 1997 hield mijn coach Kees van Zijtveld me voor in gevangenis De Koepel: ‘Ed, je kan niet hopen op een beter verleden.’ Ik stond er alleen voor en smeekte God om hulp. Na jarenlang vergeefse pogingen lukte het om af te kicken: binnen een week was ik van de heroïne af, na twee weken van de cocaïne en na een maand van de methadon, cold turkey en zonder medicatie of therapie. Hier, in 2003 op min honderd, lag mijn kantelpunt richting herstel dat onder meer heeft mogen leiden tot dit boek. Ik hoefde niet meer te hopen op een beter verleden. Ik kon gaan bouwen aan een hoopvolle toekomst.
ED LEATEMIA
