‘’Vroeger vond ik het al leuk om voor anderen te zorgen. Op verjaardagen hielp ik mijn moeder altijd met het bedienen van onze gasten. Het was voor iedereen duidelijk dat ik uiteindelijk in een dienstverlenend beroep zoals de gezondheidszorg mijn weg zou vinden. In 1999 stond ik op het punt om als verpleegkundige naar de Molukken te gaan, maar toen kregen we een negatief reisadvies door de geloofsoorlog tussen christenen en moslims.

Als verpleegkundige op de Intensive Care en op de ambulance heb ik veel situaties meegemaakt waarbij het om leven of dood ging. Wanneer het lukt een patiënt op straat te stabiliseren geeft dat een bijzondere voldoening en een gelukkig gevoel. Helaas moest ik vanwege mijn eigen gezondheid stoppen met de acute zorg. Ik ben toen in de verslavingszorg gaan werken. In deze sector is het cruciaal dat je een cliënt helpt erachter te komen wat de functie van zijn gebruik is om het onderliggende probleem helder te krijgen.

Het mooiste moment uit mijn loopbaan is dat ik naar Amerika mocht om in een ziekenhuis in Chicago te werken. Ik heb daar geleerd hoe de gezondheidszorg is georganiseerd. Ooit zou ik naar het buitenland terug willen om zorg te bieden aan wie dit niet kan betalen.

Familie en mijn geloof zijn belangrijk voor me en niet te vergeten hoe het eten een verbindend element vormt binnen de Molukse cultuur. Ik heb enorme bewondering voor hoe mijn opa en oma zich in Nederland staande hebben kunnen houden. Ik herinner me dat ze veel pijn, verdriet en heimwee hadden. Hun koffer stond altijd klaar. Zo heb ik geleerd respect te hebben voor ouderen.’’